با یادآوری افسوس ۲۸ امرداد، ما هر سال بر زخم باز خود و ملت ایران نمک می‌پاشیم. این فقط یادآوری یک زخم ملی سوزنده و دردآور نیست، بلکه آینه‌ای در برابر چشمان آنانی است که در شرایط بسیار بحرانی و خطرناکی که امروز حاکم بر کشورمان است، بجای همکاری و همبستگی ملی، در رؤیای نجات کشور به دست بیگانگان هستند.
آنچه امروز رویداد ۲۸ امرداد را برجسته میکند تفاوتهای رفتاری دولت و حکومت در آن زمان در سنجش با دوران خفقان و خودکامگی پَسین، و نیز دوران هولناک پُر از جنایت و غارت و ویرانی جمهوری اسلامی است. یک تفاوت دولت مردمسالار مصدق اینست که بر خلاف حکومتهای پسین حاضر نبود به هر قیمتی خود را بر سر کار نگه دارد. در روزهای پیش از پیروزی کودتاچیان، مصدق گفته بود که راضی به ریختن حتا یک قطره خون از بینی کسی نیست. ملت پشتیبانش بود و او می‌اندیشید که اگر ملت بخواهد، دوباره او را سر کار خواهد آورد. ولی حکومتی که جای او را با زور و یاری بیگانگان گرفت به رای ملت پایبند نبود؛ و گرنه او نیز میتوانست به مردم مراجعه کند و با یک همه‌پرسی از ملت بپرسد که آیا من را میخواهید یا نه؟
کورش بزرگ در بیانیه تاریخی حقوق بشر جهانی خود گفت: “من از امروز که تاج پادشاهی را به سر نهاده‌ام، تا روزی که زنده هستم و مزدا توفیق پادشاهی را به من میدهد، هرگز فرمانروایی خود را بر هیچ ملتی تحمیل نخواهم کرد، و هر ملت آزاد است که مرا به پادشاهی خود بپذیرد یا نپذیرد؛ و هر گاه نخواهد من را پادشاه خود بشمارد، من برای فرمانروایی خود بر آن ملت جنگ نخواهم کرد.”
سخن کورش برگرفته از فرهنگ کهن ایران بود، و او کوشید تا آنرا در سراسر جهان نهادینه کند. اما امروز شاهد آن هستیم که از زمان براندازی ۲۸ امرداد ۱۳۳۲، در میهن ما، دولتهای استبدادی یا ایدئولوژیک حاکم شدند، و با خشونت و زندان و کشتار مردم بقای حکومت خود را بر ملت تحمیل میکنند. ما ۲۸ امرداد را از این رو پیوسته یادآوری می‌کنیم که بگوییم تحمیل حکومت بر مردم چه با یاری قدرتهای بیگانه و چه با زور داخلی با فرهنگ ایرانی بیگانه است و مردم را متنفر میکند.
افزون بر این، آنچه ما را نسبت به براندازی ۲۸ امرداد ناخرسند میکند و افسوس میخوریم، سنجش آزادیهای مدنی مردم در پیش و پس از آن کودتاست. پیش از ۲۸ امرداد، حزبها آزاد بودند، رسانه‌ها آزاد بودند، گردهمایی آزاد بود، اتحادیه‌های کارگری و صنفی آزاد و اعتصاب و تظاهرات آزاد بود. پس از ۲۸ امرداد، همه این آزادیها از مردم گرفته شد و این محرومیت نه تنها تا کنون ادامه دارد که امروزه آزار مردم بعلت شادی و ریش و لباس و حجاب و خوراک و حتی تماشای آزاد در ورزشگاهها هم به آن افزوده شده است. اگر براندازی ۲۸ امرداد که خیانت به ملت ایران و منافع کشور بود روی نمیداد، دموکراسی، آزادیهای مدنی و حقوق‌بشر چنان در کشور ما در دوران بیست و پنج سال پسین نهادینه میشد که دیگر کسی یا فرقه‌ای یکسونگر و ضدبشری نمیتوانست خواستهای ایدئولوژیک و خرافات و دروغ و فساد خود را بر ملت ایران تحمیل کند. همه مجبور میشدند دیدگاههای خود را از درون صندوق رای ارائه دهند.
جنبش ملی شدن صنعت نفت پشتیبانی مردمی داشت، وگرنه مصدق با همه دانش و زیرکی و عشق به میهن موفق نمیشد در برابر قدرت و توطئه‌های قدرتهای بزرگ بیگانه به این پیروزی دست یابد؛ آنهم بی اینکه برای چیره شدن بر یک ابرقدرت به ابرقدرت رقیب دست دراز کند یا باژ بدهد و وطن فروشی کند، که امروز گرفتار این بلا هستیم. این نیروی مردم بود که مصدق را به پیروزی رساند و احترام و افتخار جهانی برای او و برای میهن ما کسب نمود. همین ملی شدن صنعت نفت بود که در خزانه دولت پسین ثروت انباشت و رشد اقتصادی و توسعه صنعتی را که دیگران به حساب خود میگذارند امکانپذیر کرد. هرچند که شوربختانه نظام کنونی در طی چهل سال گذشته این هدیه بزرگ مصدق به ملت ایران را در جیبهای خود انباشته یا برای گسترش برونمرزی فرقه‌ای خود هزینه کرده و ملت را در فقر و ناامیدی و ویرانی میهن رها کرده است. حکومتی که تنها هنر سردمداران کشوری و لشگریش غارت ثروت طبیعی میلیاردها ساله ملت ایران، غارت دارائیهای مردم، ویران کردن میراث تاریخی و فرهنگی کشور و هر آنچه در این ۶۰ سال ساخته و ایجاد شده است. آنها ثروت خدادادی میهن و دارایی‌های هم‌میهن را غارت و به کشورهای دیگر منتقل و خود فرار میکنند. یک غارتگری که در تاریخ چندهزار ساله ایران بی‌مانند بوده است.
ملی کردن صنعت نفت نه تنها از دیدگاه سیاسی ملت ایران را که از دو سده پیش توسط دو ابرقدرت جهانی از طریق رژیم فاسد و نوکرمنش و غیرمردمی حاکم در سده گذشته تحقیر و به فقر اقتصادی و اجتماعی و انزوای بین المللی کشانده شده بود، بار دیگر خودباوری بخشید و در دید جهانیان و تاریخ سربلند کرد، که سرچشمه سرمایه‌گذاری و پیشرفت اقتصادی و شکوفایی جامعه ایرانی در دو دهه بعد شد. ما همیشه باید این روز شوم ۲۸ امرداد را که هنوز ایران و ایرانی را گرفتار کرده و نِکبت آن به اوج رسیده، به خود و نسل‌های بعدی یادآوری کنیم.
کورش زعیم
هموند شورای جبهه ملی ایران – سامان ششم
تهران – ۲۸ امرداد ۱۳۹۸