روز جهانی آزادی مطبوعات و رسانه ها : کورش زعیم
۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ | لینک کوتاه شده :
روز سوم ماه مه ۱۹۹۳، سوم اردیبهشت ۱۳۷۲، به پیشنهاد سازمان یونسکو مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای ترغیب کشورهای سرکوبگر رسانه ها، مانند جمهوری اسلامی در ایران، برای آزادسازی مطبوعات، آن روز را “روز جهانی آزادی رسانه ها” خواندند. از آن روز به بعد حکومت جمهوری اسلامی نه تنها فشار روی مطبوعات و رسانه ها را کم نکرد که به قلع و قمع بیشتر رسانه ها پرداخت. برای مثال، در ۱۳۷۹، بیش از صد روزنامه ها یکجا توقیف کرد و روش سختگیرانه تری را نسبت به رسانه ها در پیش گرفت.
مطبوعات و بطور کلی رسانه ها ستون چهارم یک حکومت دموکراتیک برای اداره کشور هستند. بدون رسانه ها یا بدون آزادی رسانه ها در انتشار خبرهای واقعی و بحث و تحلیل رویدادها و تصمیم های حکومتی، ناکارآمدی ها، فساد و قانون شکنی ها، کشورها به بیماری چهل ساله ایران مبتلا می شوند و رو به سقوط و فروپاشی میروند.
تنها دورانی در ایران که ما آزادی کامل مطبوعات را داشتیم، دوران در دوازده سال پس از جنگ جهانی دوم و دولت دکتر محمد مصدق تا کودتای ۱۳۳۲ بود. البته پس از پیروزی مشروطیت هم چند سالی این آزادی وجود داشت. در دوران مصدق دستگیری و توقیف روزنامه ها ممنوع بود حتی اگر به رییس دولت توهین میکردند یا او را به سخره میگرفتند. رسانه ها مقدس بودند نه اشخاص یا نظام حکومتی.
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، در پیامی به مناسبت روز جهانی آزادی رسانهها گفت که “رسیدن به دموکراسی بدون دسترسی به اطلاعات آزاد و شفاف امکانپذیر نیست”. برپایه همین واقعیت است که جمهوری اسلامی بزرگترین دشمن آزادی رسانه هاست زیرا نه تنها به دموکراسی باور ندارد که از اطلاعات آزاد و شفاف هراس دارد. دسترسی به اطلاعات آزاد زمینه را برای پیشرفت و نیز صلح جهانی فراهم می سازد و بهمین دلیل است که جمهوری اسلامی بشدت از آن جلوگیری میکند، زیرا پیشرفت کشور و افزایش تولید داخلی باعث کمتر شدن واردات انحصاری پولساز برای انحصارهای سران حاکمیت میشود و صلح با جهان هم سود معاملات و تولیدات نظامی را که محرمانه انجام می گیرد، بعلت آشکار شدن زد و بندها، کاهش میدهد و سودهای کلان مالی آقایان را هم.
جمهوری اسلامی در رده بندی جهانی یکی از “بزرگترین دشمنان آزادی رسانه ها” و یکی از بزرگترین زندانهای جهان برای روزنامهنگاران و کنشگران رسانهای شناخته شده است. سرکوب رسانه ها شامل تهدید یا توقیف رسانه ها، محدود کردن سرعت اینترنت، حکومتی بودن و کنترل مستقیم رادیو و تلویزیون، پارازیت اندازی به پخش تلویزیونهای برونمرزی، فیلتر کردن اینترنت و شبکه های اجتماعی و در نهایت دستگیری و زندانی کردن و حتی اعدام روزنامه نگاران و فعالان رسانه ای آزادمنش است.
کنترل محتوای رسانهها و سرکوب روزنامه نگاران از همان آغاز انقلاب آغاز شد که من خود شاهد آن بوده ام. انتقادها به روش های مدیریتی کشور تبدیل به اتهام های توهین به مقدسات و توهین به رهبر جمهوری اسلامی و دیگر مسئولان بلند مرتبه نظام شد. سپس نظام جمهوری اسلامی خودش “مقدس” شد و رهبر جمهوری اسلامی مقدس تر. انتقادها به توهین به رهبر و دیگر مسئولان، تبلیغ علیه نظام و نشر اکاذیب تعبیر شد. گردهمایی های اعتراضی تبدیل به اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم علیه امنیت ملی شد و محکومیت های زندان و شلاق. انتقاد روزنامه نگار و افشاگری رسانه ها بزه نیست بلکه خدمت به مردم و جلوگیری از دروغ و اشاعه فساد است. جمهوری اسلامی به ندرت دادگاه ویژه مطبوعات را برای رسیدگی تخلفات روزنامه نگاران تشکیل داده و اگر هم داده بدون حضور هیئت منصفه و رای ها فرمایشی بوده که خود نقض آشکار حقوق فعالان رسانه ها و روزنامه نگاران است.
در جمهوری اسلامی رادیو و تلویزیون، که بودجه بسیار کلانی از دولت می گیرد، در حالیکه باید خودکفا و حتی سودآور و منبع درآمد مالیاتی برای دولت باشد، فقط نقش تبلیغات حکومتی را ایفا می کند که غالبا دروغ یا منحرف کننده است. صدا و سیمای جمهوری اسلامی نقش آموزشی که هیچ حتی نقش سرگرمی و تفریح مردم را هم باز نمیکند و فیلم ها و سریالهای آن بشدت زیر سانسور عقیدتی و امنیتی شدید تهیه یا دستکاری می شوند. به همین دلیل بیشتر مردم به تلویزیون های فارسی زبان برونمرزی روی آورده اند.
در رده بندی سازمان گزارشگران بی مرز، رتبه آزادی روزنامه نگاری و رسانه ای در ایران ۱۷۰ در میان ۱۸۰ کشور بررسی شده است که یک ننگ ملی به شمار میاید. در این گزارش، جمهوری اسلامی در طی چهل سال گذشته یکی از سرکوبگرترین حکومت ها برای رسانه ها و خبرنگاران بوده و عاملان این سرکوبگری را قوه قضائیه، وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران دانسته است.
کورش زعیم
هموند جبهه ملی ایران – سامان ششم
۱۳ آبان ۱۳۹۹خ – ۲ مه ۲۰۲۰م